JEUGD & JONG VOLWASSENEN

DE GOUDEN ADELAAR

Auteur: Rob Böhm

Samenvatting

De Gouden Adelaar is een fictief verhaal dat start op het eiland Tongatapu in de Stille Zuidzee. Lang geleden maakte een goudsmid een gouden beeld, ingezet met blauwe diamanten als geschenk voor de koning. Het beeld, dat de koning nooit bereikte, bezit bijzondere krachten die zich op verschillende manieren openbaren.

Een sprong naar het heden brengt je naar Amerika, waar een groepje criminelen op gewelddadige wijze een geldtransport overvalt. Als er kort daarop een confrontatie plaatsvindt met een motoragent, wijken de criminelen uit naar Europa.

Daar bereidt een groep wetenschappers een expositie voor, waarin artefacten uit het gebied van de Stille Zuidzee worden tentoongesteld. Je begrijpt dat het beeld het pronkstuk van de expositie zal zijn.

Een slecht voorbereide en uitgevoerde inbraak in het museum van de expositie leidt tot ongewilde gevolgen. Een spannend verhaal met onverwachte wendingen.

Hoofdstuk 3 Frankrijk - Lyon

Binnen is het stil in het kantoor van Interpol op de Quai Charles de Gaulle in Lyon. Buiten schijnt de zon en is de temperatuur aangenaam.

Commissaris Umberto Giovanni leunt achterover in zijn bureaustoel. Met zijn rechterhand schuift hij de stapel papier, die hij zojuist heeft doorgelezen, van zich af. Het is het proces-verbaal van het onder zijn leiding uitgevoerde onderzoek naar een bende juwelendieven, die in georganiseerd verband in meer dan twaalf landen actief is geweest. De totale buit van de groep, die uit vijf personen bestond, bedraagt bijna 56 miljoen euro. Het onderzoek heeft ruim vijftien maanden geduurd en politiemensen uit zeventien landen hebben hem geassisteerd. De bendeleden, drie Fransen, één Tunesiër en een Irakees, zijn uiteindelijk in Marokko gearresteerd. Dat is, in tegenstelling tot de verwachting, een gevaarlijke operatie geweest. In de nauwe onoverzichtelijk straten van Tanger kwam het bij de aanhouding tot een schietpartij. Twee Marokkaanse politiemannen raakten daarbij gewond. Eén kwam ervan af met een licht schotwond in zijn dijbeen, de ander werd in zijn rechterlong getroffen en vecht nog steeds voor zijn leven in het ziekenhuis.

Umberto draait zich om op zijn stoel en kijkt naar buiten zonder iets te zien. Zijn gedachten zijn bij de zwaargewonde Marokkaanse politieman. Hoe zal het met hem aflopen, zal hij nog terugkeren bij zijn vrouw en twee kinderen. Hij hoopt van wel en schrijft in zijn agenda dat hij de volgende week zal informeren naar de gezondheidstoestand van de politieman.

Hij schrikt op als de telefoon op zijn bureau rinkelt. “Met Giovanni,” bromt hij met tegenzin in de hoorn. Eigenlijk heeft hij helemaal geen zin in een telefoongesprek.

“Hé, Umberto, ouwe jongen, hoe gaat het ermee?” schalt het uit de hoorn.

Umberto’s gezicht klaart op. Hij herkent de stem als die van zijn beste vriend Dave. De Nederlander Dave Wagenaar is een erkend wetenschapper en onderzoeksjournalist. Dave heeft geschiedenis gestudeerd, specifiek gericht op de historiografie. Als freelancer onderzoekt hij bijzondere en afwijkende verhalen uit de oudheid.

“Zin in een biertje,” hoort Umberto, “ik ben in Lyon voor een congres en ik sta nu bij je voor de deur. Kom maar snel naar buiten. Je hebt toch niets te doen”.

Umberto grinnikt.

“Oui, mon frère,” antwoordt hij, “ik kom eraan.”

Hij trekt zijn jas aan en snelt naar beneden. Voor de deur van Interpol staat Dave te wachten. Umberto noemt Dave “mon frère”. Dat doet hij omdat hij Dave graag mag. Ze gaan regelmatig met elkaar om. Hun beider vrouwen kunnen het ook goed met elkaar vinden. Ze staan alle vier voor elkaar klaar om een helpende hand te bieden als dat nodig is. Een klein kwartier later zitten de beide mannen in een aangenaam middagzonnetje op een terras. Umberto met een glas wijn en Dave met een glas bier.

“Vertel,” zegt Umberto, “wat voert jou precies naar hier”.

Dave legt uit dat hij door een historisch tijdschrift is gevraagd om een expositie voor te bereiden over historische tot en met hedendaagse kunst uit de South Pacific.

“De expositie zal van eind april tot en met oktober te zien zijn in het Museum Confluences hier in Lyon,” legt Dave uit.

“Een lelijk gebouw, gebouwd op een mooie locatie waar de Rhône en Saône samenvloeien,” bromt Umberto, “hoewel anderen het weer een architectonisch hoogstandje vinden”.

“De exposite zal een scala aan artefacten uit dat gebied tonen. Het congres heeft nu tot taak om een keuze te maken uit de vele beelden. Maar het belangrijkste zal toch zeker de keuze worden van een bijzonder beeld uit dat gebied. We weten nog niet wat dat moet zijn. Ongeveer vijfendertig wetenschappers vanuit de hele wereld zullen drie dagen over de inrichting van de expositie spreken,” vertelt Dave enthousiast. “Als we onze keuze hebben gemaakt, starten we in de laatste week van april met de inrichting van de expositie. De opening zal op negenentwintig april plaatsvinden. Uiteraard zal ik hier gedurende de inrichting en tijdens de opening aanwezig zijn”.

Dave heeft een droge mond gekregen van het vertellen en neemt een slok van zijn bier.

“Je begrijpt, dat ik hier dan ongeveer drie weken in Lyon zal verblijven. Het is de bedoeling dat Suze met me meekomt. Voor haar een soort vakantie. Ik hoop dat wij elkaar ’s avonds en in de weekenden regelmatig zien. Gezellig met elkaar uit eten en mogelijk wat in de omgeving bekijken,” vervolgt Dave, terwijl hij een streep schuim van zijn mond veegt.

“Een goed idee,” beaamt Umberto. De beide mannen nemen na een klein uur weer afscheid en spreken af om elkaar spoedig te bellen.